Wij kijken naar het journaal met onze tienjarige zoon. Het gaat over Syrië, de beelden zijn weer verschrikkelijk en ook deze keer heel veel hartverscheurende verhalen over de kinderen van Aleppo... Tijdens het kijken zie ik dat het hem raakt. Net zo als het mij keer op keer raakt en besef dat wij toch mazzel hebben dat wij in het veilige Nederland zijn geboren.
Na het journaal heeft de #STER een spotje van #artsenzondergrenzen ingezet. Of we een sms willen sturen met het woord ARTS. Een prima actie die slechts 3 euro kost en heel makkelijk te doen. Zoon K. is onder de indruk van het journaalbericht, vindt het zielig en vraagt of hij met onze telefoon een sms mag sturen. Natuurlijk. Meteen na het versturen ontvangen wij een keurig ’dank je wel’.
Echter... de volgende dag word ik gebeld door een anoniem nummer, Artsen zonder Grenzen. Ik word nogmaals hartelijk bedankt voor mijn bijdrage, hoe aardig. Maar de vriendelijke werkstudente wil meer, ze wil me overhalen donateur te worden. Nu zijn we dit al een paar jaar, maar daar zit voor mij niet de irritatie. Waarom? Waarom zetten we dure krachten in om met een anoniem nummer nog meer geld van mij los te krijgen? Want zo voelt het een beetje.
Natuurlijk begrijp ik de noodzaak van de goede doelen in Nederland. Als donateur van hetKWF word ik ook regelmatig gebeld met de vraag of ik bedrag niet wil verhogen. Maar... waarom zetten jullie, lieve goede doelen, dure arbeidskrachten in om mij continue te bestoken met ongewenste telefoontjes? Niet doen! Het irriteert, het is zo zonde van jullie tijd en kostbare budget en van de mijne. Ik wil meehelpen, word graag donateur, laat mijn zoon met alle liefde sms’jes sturen, maar ik beslis zelf graag wanneer ik dit doe.
Een oplossing? Ga zo door met de laagdrempelige SMS acties, heel veel kleine beetjes maakt ook veel. En...het is beter voor jullie imago. Want, dat de wereld niet zonder Artsen zonder Grenzen kan, dat is helaas overduidelijk.
Lonneke
