Vorige week kreeg ik een melding van #Netflix, een van mijn guilty pleasures, of ik zin had in nieuwe afleveringen van de serie ’Mad Men’. Natuurlijk! Graag!
Een heerlijke serie waarbij de reclamemannen van Madison Avenue in New York eind jaren ’50 nog heer en meester waren. Een wereld waarin iedereen de hele dag drinkt, rookt en vreemdgaat. Waar mannen voor veel geld slogans en campagnes bedenken terwijl ongetrouwde vrouwen notuleren. (bron Wikipedia)
Gelijke rechten voor man en vrouw? Not. Joan, de rondborstige roodharige secretaresse die het doet met Roger Sterling, de baas en onverzadigbaar op velerlei gebied, is mooi en dienstbaar. Dat is wat ze doet. Mooi zijn. Intrigerend. Want Joan lijkt totaal geen last te hebben van haar positie. En Roger, bezig met zijn derde huwelijk, weet niet beter.
’Pass the Heinz’, de fantastische campagne van Don Draper, krijgt zelfs echt een plek in de advertentiecampagne van de wereldberoemde ketchupfabrikant. Mad Men draait eigenlijk om Don. Hij is getrouwd met Betty, die later toch kiest voor de zeer belegen Henry. Don en Betty krijgen drie kinderen die na de scheiding toch af en toe bij papa mogen logeren. That’s it. Niks geen papadag of betrokkenheid. Don heeft het druk met werken, vreemdgaan, roken en drinken, vooral veel drinken.
Waar komt nu toch mijn fascinatie voor deze serie vandaan? Het heimelijk genieten van het ongecompliceerde leven van deze ’ad men’? De duidelijk lijnen, recht is recht en krom is krom? ’Ik ben de baas, jij doet wat ik zeg.’ Dat? Het ongebreidelde genieten van alles wat maar slecht en ongezond is.
Of is het de strijd die copywriter Peggy voert? Als vrouw in een mannenwereld waarbij ze het hoofd moet bieden om vooral NIET met de heren het bed te delen, maar waarbij het gaat om haar talenten op het creatieve vlak. Is dat het? Dat het nog maar decennia geleden is dat al het vanzelfsprekende op de werkvloer toen nog helemaal niet vanzelfsprekend was.
Of het grote genieten van de prachtige sets, strakke kleding, vette styling. Werkelijk alles klopt in deze serie. En, oh wat hou ik daarvan! Maar ook de pitches; wat een feest! Storytelling is volgens mij toen uitgevonden. Prachtige teksten, haakjes, rode draden en de eenvoud van de advertenties. Geweldig. Het was de tijd van print, radio en televisie commercials. Dat was het. Lekker rustig.
Mijn bovenmatige interesse in deze gekke mannen, gekke tijd en gekke verhaallijnen komt waarschijnlijk door de eenvoud van de jaren ’50 en ’60. De wereld was toen een stuk kleiner dan nu. De mensen moesten minder, wisten minder en deden minder. De serie stopt en het is goed zo. Ik heb mijn portie nostalgie gehad. We gaan voor 2.0, straks 3.0. Kom maar op!
