Mooi woord - Gonzen -.
Bijen gonzen, maar wist je dat een gevoel ook kan gonzen? Vandaag vindt de jaarlijkse Paasveetentoonstelling plaats in Schagen. De stad waar ik geboren ben. Een stad met 17.000 inwoners, behalve vandaag. Vandaag verdubbeld dit aantal. Boeren, burgers en buitenlui trekken naar de Schager markt. Vroeg in de ochtend voor de handel in koeien en kleinvee, maar het echte werk begint in de middag.
En dit laatste gonst al een paar weken rond; tijdens gesprekken op feestjes, in het café, zelfs op het schoolplein, op Social Media en in de regionale bladen. Waar het dan over gaat? Ga jij nog naar de Paasvee? Hoe laat? Naar welk café? Met wie?
Een uniek moment waar iedereen naar uit kijkt. Weg met Facebook, Twitter en LinkedIn. Vandaag gaan 30.000 mensen elkaar weer Real Life ontmoeten. Bijpraten. Lachen. Uitpraten. Vermaken en vooral genieten van elkaar. Van de medemens. Want zo hoort het.
Virtueel contact is leuk. Het is handig (we houden alle vakantieverhalen prima bij zo). Het is informatief (wie is nu met wie en waar is er weer een baby geboren?). Het is leuk (de berichten zijn veelal positief, daar word je blij van). Maar de echte ontmoeting, het horen, zien, ruiken, voelen en beleven, blijft toch een eerste levensbehoefte.
En die Gons? Die Gons maakt dat ook ik alweer dagen in de twijfel zit. Ga ik wel? Met de kans dat het latertje wordt en mijn leven er morgenochtend minder rooskleurig uitziet, ik mijn agenda leeg moet houden, tegen mijn kinderen wat minder aardig ben... Ga ik niet? Met de kans dat ik zoveel mensen mis!, maar dat ik morgenochtend alweer volop productief kan zijn, met een helder hoofd de wereld in kan kijken en de leukste moeder op aarde. Tja. Het blijft maar gonzen.
