Maar waar was nou Anita?

Een ontmoeting met een BN’er doet iets met je. Met de meeste mensen althans. Dit ondervonden wij recent toen Jörgen Raymann een onverwachts bezoek bracht aan Pand Raak. De reacties waren overweldigend. Tot onze stomme verbazing. Want we maken, al zeggen we het zelf, soms best leuke, grappige en ontroerende postjes op de socials. En hier komen altijd fijne reacties op. Maar nooit zoveel als op de foto samen met Jörgen.

Overigens was ons moedertje niet onder de indruk. Of hij wel ‘de echte’ was, vroeg ze. En of die andere man op de foto ook bekend is. Die vond ze namelijk leuker. Wij ook, maar dat komt omdat we die meneer persoonlijk kennen. Al vonden we de heer Raymann ook erg sympathiek. Een gewoon persoon. Gek hè?

Terug naar wat BN’ers met mensen doen. Terug naar begin jaren ’00. Terug naar de jaren waar grootse events organiseren voor 500 of meer gasten nog onze core business was. In die tijd draaiden we met name personeelsevenementen. De ouderwetse feesten waar het draaide om plezier en lol hebben met elkaar. Geen onderliggende boodschap vanuit het hoger management. Nope. Gewoon eten, drinken en aan het einde van de avond de voetjes van de vloer. Alle medewerkers en hun partners broederlijk dicht naast en door elkaar, handen omhoog, meedeinend met een of andere bekende artiest.

Het recept was eenvoudig; een knallende opening waarbij Hans Klok de directeur tevoorschijn toverde, een te lang verhaaltje van die directeur, een uitgebreid buffet, toffe band en als klapper op die welbekende vuurpijl een A-artiest. Destijds waren dat een Marco Borsato, René Froger, Lee Towers, Guus Meeuwis en af toe Anita Meyer… Succes gegarandeerd.

Onze contactpersoon was vaak de directiesecretaresse. Hun opdracht was duidelijk. Het moest altijd een memorabel feest worden. Groots. Eentje om nooit te vergeten. Eentje met een BN’er, want dat vindt iedereen leuk. Welke BN’er. Dat bepaalde de vrouw van de baas. Zij wist namelijk als geen ander wat iedereen leuk zou vinden. Lees, wat zij leuk vond.

En zo geschiedde dat we een keer Marco B. als klapper hadden op advies van Johanna Z. Marco Bakker welteverstaan, de bariton. Niet die andere Marco B. Dus. Johanna had een topavond. En de overige 200 medewerkers van het bouwbedrijf en hun partners hebben er inderdaad nog lang over nagepraat.

Een paar maanden later hadden we Lee Towers als afsluiter. In de Euromast. Mooier kon het bijna niet. En het klopte. Wat een geweldige man, wat een briljante artiest. Hij heeft het simpelweg. Wij waren verkocht. En waar we normaal gesproken de BN’ers niet lastig vielen en het contact puur zakelijk hielden, maakten we hier een uitzondering. We vroegen hem met ons op de foto te gaan. Voor onze moeder. Zou ze leuk vinden. En Leen vond dat gelukkig ook.

Ook deze keer was moeders overigens niet onder de indruk. Natuurlijk, een foto van twee van haar dochters met een meneer met een gouden bril is best aardig. Maar waar was Anita in dit verhaal?

Terug naar Jörgen. Hij kwam namelijk niet zomaar kennis met ons maken. We gaan samenwerken. Niet per se omdat hij een BN’er is. Wel omdat hij samen met Benito Doelwijt podcasts voor BNR maakt en deze binnenkort een keer live bij Pand Raak gaat opnemen. Hoe tof niet?!

Onze moeder zegt het niets. Ze weet niet wat een podcast is. En na de uitleg snapt ze er al helemaal niets meer van. Waarom we dan een ‘BN’er’ ‘nodig hebben’. Je ziet hem toch niet. Lang leve ons nuchtere lieve moedertje.