Ik gun iedereen 11 uur vertraging

Na een heerlijke gezinsvakantie op de Balearen moesten dochter B, zoon K en ik weer richting verplichtingen. De geboekte vlucht vertrok om 10.25 uur. Mooie tijd. Zo waren we weer lekker vroeg op Schiphol en kon dochter richting weekendbaantje en ik had voldoende tijd om de voorbereidingen voor de komende werkweek te treffen.

Althans dat was de planning. Ware het niet dat heel Schiphol plat lag door een #stroomstoring. Onze eerste vlucht bleek gecanceld. Niet heel grappig. Geen vlucht, geen alternatief. Gelukkig is daar het internet en #Skyscanner. Binnen luttele minuten had ik drie tickets in de pocket voor een vlucht van 15.15 uur. Tegen de hoofdprijs, dat wel. Maar we konden naar huis!

Daar mijn dagelijks leven van minuut tot minuut is gevuld en geregisseerd had ik nu een ledige ochtend in het verschiet. Wachten op het vliegveld. Na een vlotte incheck togen wij richting gate en installeerden ons op een uurtje wachten. Boekje, koffie, koekje en mijn twee bloedjes in de buurt. Wat wil een mens nog meer?

Ook deze vlucht was geen succesvolle. De crew was blijkbaar niet compleet, althans dat was het gerucht, dus we konden niet vertrekken. Geen informatie, niks. Afwachten dus. Dat wachten duurde uiteindelijk, in totaal, 11 uur. Ik gun iedereen 11 uur ledigheid. Ik lieg niet. Ik overdrijf niet. Ik meen het. Zitten, kijken, nadenken, lezen, overpeinzen, observeren en vervelen. Ouderwets vervelen. Wanneer was het voor het laatst dat jij je verveelde?

In die paar uur ontstaat er een mini-maatschappijtje in zo’n gate. Wereldreizigers bleken de grootste paniekveroorzakers te zijn. Muizige mensen bloeiden op tot grote regelaars, dominante vaders werden watjes, nerveuze mama’s bleken oermoeders. En wij? Wij genoten van het grote niks. Wij genoten van het feit dat we, zonder schuldgevoel, want vertraging, ongelimiteerd chips, koek en nog veel meer ranzigheid tot ons konden nemen.

Wat ik leerde? Dat ik vaker een dag gewoon niets moet doen. Ergens heen fietsen, mijn band leeg laten lopen en rustig wachten op hulp. Of met een bijna lege tank op pad gaan en relaxed wachten op de ANWB. Of het gewoon mezelf gunnen. Een dag niks. Een dag ledigheid.

11 uur in een bubbel. Mijn hartslag daalde, mijn inzichten groeiden.

Lonneke